Łąka Warszawska

Łąki i pastwiska to zbiorowiska półnaturalne, warunkiem ich istnienia jest umiarkowana gospodarka człowieka – bez koszenia łąki nie przetrwają, zarośnięte przez ziołorośla, krzewy i wreszcie las. Nadwiślańskie łąki powstały zapewne setki lat temu jako źródło paszy dla bydła i koni. Rośliny łąkowe są przystosowane do corocznej presji koszenia i znoszą je bardzo dobrze, koszenia nie lubią natomiast gatunki inwazyjne – nawłoć olbrzymia, klon jesionolistny. Ich osłabienie wiąże się m.in. z poprawą warunków świetlnych, co daje szansę wzrostu gatunkom łąkowym, wciąż obecnym na tych terenach. Wraz z roślinami wracają ptaki i bezkręgowce. Większa bioróżnorodność wiąże się z większą odpornością ekosystemu na zaburzenia. Koszenie nadwiślańskich obszarów jest dość uciążliwe ze względu na nierówności terenu, gruz w podłożu oraz wysoką roślinność, jednak z każdym następnym pokosem teren jest bardziej uporządkowany, a zabiegi łąkarskie łatwiejsze.